Historia kościoła św. Mikołaja w Siedlęcinie.
Pierwsza informacja o kościele pochodzi z roku 1399 wymieniająca proboszcza tutejszej parafii. Z pierwotnej XIV wiecznej budowli pochodzi portal południowy nawy. Według Lutscha kościół w obecnej formie pochodzi z połowy ZVI wieku, co później bezkrytycznie powtarzali autorzy polskich przewodników. Istotnie budowla była kilkakrotnie przebudowywana m. on. Na początki Xvi w., a następnie XVI i XVII w.. Z roku 1700 pochodzi północna kaplica oraz hełm wieży. W wieku XX dobudowano przedsionek południowy.. Jest to budowla orientowana, murowana, jednonawowa z węższym dwuprzęsłowym prezbiterium i kwadratowa wieżą od zachodu.. Sklepienie krzyżowe na pełnym łuku bez żeber spoczywa na pilastrach z profilowanym gzymsem. Do nawy prezbiterium otwiera się łukiem tęczy. Przestrzeń prostokątnej nawy przykrywa drewniany strop podzielony listwami na kwadratowe pola. Kaplice przykrywa sklepienie kolebkowe ze spłaszanymi lunetami. W ścianie południowej zachowały się ostrołukowe portale z XIV wieku z drewnianymi drzwiami, w których okucia pochodzą z czasów późnego średniowiecza. Wyposażenie kościoła jest dość skromne. Barokowy ołtarz główny jest polichromowany i złocony. Dwie kolumny wspierają przerwany barokowy naczułek, flankujący obraz.. Przy kolumnach stoją dwie figury świętych. Ołtarz jest wotywna fundacja proboszcza z 1696 roku. Najcenniejszym i jednocześnie najstarszym elementem wyposażenie kościoła jest mistyczny krucyfiks umieszczony w kaplicy z naturalnej wielkości figurą postaci Chrystusa wykonany prawdopodobnie w lokalnym warsztacie ok. 1500 roku. Prospekt organowy pochodzi z końca XVIII w. i znajduje się na drewnianej emporze z malowana balustrada z tego samego okresu. W prezbiterium znajduje się po lewej stronie renesansowe epitafium z przedstawieniem pary małżeńskiej von Nietschów. Wśród herbów znajdują m.in. herby Świnków i Redernów.
Kościół NMP Nieustającej Pomocy.
Pierwotny zbór stanął tu w roku 1742 i wykonany był z bardzo nietrwałego materiału, skoro już w latach 1780 -1782 wykonano nowa świątynię. Projektantem został budowniczy Isemar a wykonawcami mistrz murarski Demus i cieśla Scholz z Jeleniej Góry. Kapitele kolumn wykonano dopiero w 1832 roku. Jest to budowla nieorientowana, murowana, założona na planie prostokąta nakryta czterospadowym, łamanym dachem z sygnaturka na środku dachu. Wnętrze salowe pozornie trój nawowe przez kolumny emporowe podpierające sklepienie z desek. Nad częścią środkową kolebkowe na gurtach, nad emporami płaskie stromy z kasetonami z listew. Nad zakrystią chór organowy przechodzi po bokach w pierwsza kondygnacje empor. Prospekt organowy umieszczono za ołtarzem. Szafa organowa została wykonana przez mistrza stolarskiego Kade z Jeleniej Góry w drugiej połowie XVIII wieku podobnie jak ołtarz główny i ambona. Ołtarz flankują dwie figury św. apostołów Piotra i Pawła autorstwa Lachela z Krzeszowa. W misternym ażurowym zwieńczeniu umieszczono Chrystusa Zmartwychwstałego. Ambona, wsparta na słupie posiada cylindryczny korpus zdobiony nakładanym rokokowym ornamentem roślinnym. Podejścia o linii falistej zdobione podobnie jak korpus. Bramka zdobiona rokokowym wazonem. Pozostały wystrój jest późnobarokowy względnie klasycystyczny.
Kościół Podwyższenia Krzyża w Strzyżowcu.
Jest to współczesna budowla powstała w latach 1984-1988 wybudowana przez parafian i Ks. Kanonika Józefa Góraka.
ŚW. MIKOŁAJ Z MYRY (Z BARI) (RM)
Św. Mikołaj urodził się prawdopodobnie w bogatej rodzinie zamieszkałej w Patarze w Lycji (prowincja Azji Mniejszej). Wybrany został biskupem zaniedbanej podówczas diecezji Myry, którą zarządzał z wielką troską i wiarą. Tam właśnie zasłynął swą świętością, zapałem i cudami. Zmarł ok. 350 r. Niewielka ilość autentycznych informacji na jego temat chętnie uzupełniana była kolorowymi szczegółami legend. Pierwszą biografię Mikołaja napisano w 9 wieku, najbardziej jednak upowszechniła się jego biografia spisana przez Szymona Metaphrastesa w wieku 10.
Historycy greccy utrzymują, że Mikołaj cierpiał uwięzienie i nie wyparł się wiary podczas prześladowań Dioklecjana. Obecny był na Soborze w Nicei, gdzie potępiał arianizm. Jedna z opowieści twierdzi, że nawet uderzył heretyka Ariusza. Dodają także, że Mikołaj zmarł w stolicy swej diecezji, Myrze. Niestety brak konkretnych dowodów historycznych potwierdzających te fakty.
Już w czasach Justyniana (VI wiek) w Konstantynopolu znajdowała się bazylika zbudowana ku czci św. Mikołaja. Od IX wieku na wschodzie oraz od XI na zachodzie był on jednym z najpopularniejszych świętych, a także przedmiotem licznych legend. Mówią one o nim jako o młodym człowieku, który zdecydował się poświęcić swoje pieniądze na działalność charytatywną, a całe swe życie na nawracanie grzeszników.
Legendy mówią też, że choć mógł on odnaleźć jedność z Bogiem w życiu monastycznym, uznał, że nie chce zamykać się w klasztorze. Chciał bowiem iść w ślady Jezusa wędrującego po Palestynie. Podczas jednej ze swych podróży uciszył fale morza - dlatego też uważany jest za patrona żeglarzy i podróżników.
Pewien obywatel Patary utracił swój majątek i ponieważ nie mógł zapewnić posagu swym trzem córkom, groziło im zejście na złą drogę. Słysząc o tym, Mikołaj wziął mieszek ze złotem i wrzucił go przez okno do domu tego człowieka. Najstarsza córka wyszła dzięki temu za mąż. Podobnie uczynił też wobec dwóch pozostałych dziewcząt. Stąd często przedstawiano go na obrazach z trzema mieszkami. Błędna interpretacja tego wizerunku (myślano, że są to głowy dzieci) przyczyniła się do powstania innej (makabrycznej!) historii, według której Mikołaj wskrzesił trzech chłopców zamordowanych wcześniej i zakonserwowanych przez właściciela gospody.
Inna legenda mówi o tym, że Mikołaj pojawił się marynarzom pochwyconym przez sztorm u wybrzeży Lycji i doprowadził ich bezpiecznie do portu. Dlatego też często można spotkać kościoły poświęcone temu świętemu znajdujące się blisko brzegu morza. Jeszcze inne podanie twierdzi, że pojawił się we śnie Konstantynowi i sprawił, że ten ocalił od śmierci trzech niesłusznie oskarżonych urzędników. Inna wersja tej historii mówi, że gubernator Myry przyjąwszy łapówkę zgodził się wydać na śmierć trzech niewinnych ludzi. Gdy kat miał już pozbawić ich życia, pojawił się biskup tego miasta, Mikołaj i powstrzymał od wykonania wyroku, a następnie zwrócił się do gubernatora z tak przekonującą mową, że ten przyznał się do swego występku i poprosił o wybaczenie.
Gdy Myra dostała się w ręce Saracenów, miasta włoskie wykorzystały okazję, by zdobyć relikwie Mikołaja. Zostały one wykradzione przez kupców włoskich i dotarły do Bari na południu Włoch w roku 1087. Wybudowano tam nowy kościół ku czci świętego, a przy jego konsekracji obecny był papież Urban II. W ten sposób kult świętego Mikołaja stał się jeszcze popularniejszy, a sanktuarium stało się jednym z centrów pielgrzymkowych średniowiecznej Europy. U grobu św. Mikołaja dokonywały się liczne cuda.
Popularne wyobrażenie "świętego Mikołaja" (Santa Claus, Sint Klaus) jest niestety mieszanką elementów różnych kultur ludowych: niderlandzki zwyczaj obdarowywania dzieci prezentami w dniu jego święta miesza się tu z wyobrażeniem czarodzieja, który karze niegrzeczne dzieci, grzeczne zaś nagradza, a także z postacią germańskiego bóstwa Thora, który kojarzony był z zimą i jeździł na saniach zaprzężonych w kozy.
W średniowiecznej Europie dzień św. Mikołaja był okazją do wyboru "chłopca-biskupa", który sprawował rządy aż do święta Młodzianków (28.12). Zwyczaj ten dotrwał jeszcze do naszych czasów w Montserrat w Katalonii.
Emblematem św. Mikołaja w sztuce są trzy kule. Czasem ukazywany jest jako: (1) młody mężczyzna wrzucający trzy złote kule w okno trzech biednych dziewczyn; (2) wskrzeszający troje dzieci z beczki z marynatą; (3) ratujący rozbitków z wraku statku; (4) przywracający życie niesłusznie powieszonemu człowiekowi; (5) jako noworodek chwalący Boga. Szczególną czcią otaczany jest w Bari, Monserrat, i w Rosji.